Verdriet zoals het hoort.

Ontelbare verhalen kan ik ondertussen vertellen, van mama's en papa's die een verlies gekend hebben. Sommige komen bij mij en zijn hier heel rationeel over, anderen brengen een heel rouw verwerkingsproces en veel verdriet met zich mee. En luister nu goed: beiden zijn oké!

We leven in een maatschappij waar een oordeel van achter onze smartphone of computer snel gemaakt is. "post die nu weer iets over dat miskraam", "ale laat die nu die foto's zien van dat overleden kind", "ze heeft nu toch al een ander kind he, waarom kan die gewoon niet gelukkig zijn.",... oordelen alom!

Alsof er bij verdriet en verlieservaring een normaal proces is dat je moet volgen. Stapje 1, stapje 2, stapje 3 en klaar! Nu ben je niet meer verdrietig. Hoe absurd zijn de verwachtingen hieromtrent.

En alsof dat dat nog niet erg genoeg is, heerst er ook de neiging tot vergelijken van verdriet. Want "die was toch nog geen 12 weken" en "oke die heeft haar kind moeten afgeven maar daar was vanalles mis mee". Alsof verdriet meetbaar is en in categoriën kan verdeeld worden.

Ieder heeft recht op zijn of haar verdriet, dat het nu gaat om een kind dat ze lang kunnen hebben knuffelen, een kind dat ze hebben voelen bewegen, een kind dat perfect gezond was maar veel te vroeg ter wereld kwam, een kind dat heel wat problemen had, het kind waarvan ze nog maar net wisten dat ze het konden verwachten of zelfs het kind dat er nooit geweest is.

Godzijdank hebben wij in de begeleiding van verdriet al een grote evolutie gemaakt. Met dank aan opleidingen, zorgprofessionals, verenigingen zoals Boven de Wolken en Het Berrefonds staan mama's, papa's en partners toch niet alleen in hun verdriet. Ze worden ondersteund, er is een klankbord, er worden foto's genomen en er wordt hulp aangeboden voor verdere begeleiding. Het is ooit anders geweest! Ik ken de verhalen nog van vroeger, van het nonneke dat op de materniteit werkte, die de baby gewoon meenam als het overleden was (met de beste bedoelingen!) en de moeder die geen afscheid mocht nemen want men wou haar beschermen. We komen van ver en er is al heel hard gewerkt!

Een heel groot gat in onze gezondheidszorg vind ik nog het begeleiden van het verlies van een prille zwangerschap en van een kindje dat er zelfs nooit geweest is. Het oerinstinct dat wij 'kinderwens' noemen, dat uitblijft en niet vervuld wordt. 

Bij Ons Klein Geluk proberen we hier met baby stapjes al in tegemoet te komen. Door het bespreekbaar te maken. Door te posten "ja ook jullie hebben recht op verdriet". Door mama's te begeleiden van in het prille begin van een zwangerschap of zelfs al nog voor ze zwanger zijn. In de hoop dat er ooit ook zorgpaden worden uitgeschreven voor deze mama's. En voor er reacties komen "ja maar er is toch al dit en dat..". Ja.. er is vanalles. Maar het wordt niet standaard aangeboden. Tenzij mensen er zelf actief naar op zoek gaan weten ze vaak zelfs niet dat het bestaat. Is dit niet iets dat een evidentie moet zijn? Waar iedereen recht op heeft die hier nood aan heeft?

Ik neem jullie even mee op pad en vertel jullie twee verhalen uit de praktijk, om aan te tonen hoe belangrijk het is om verdriet toe te laten en mensen te begeleiden. Niet om te oordelen, niet om met de vinger te wijzen maar gewoon om het bespreekbaar te maken.

Er komt een mama op consultatie, zwanger van haar derde kindje. Ze heeft eén kindje van 2 jaar oud, één kindje dat nooit geboren is en één kindje waarvan ze nu 13 weken zwanger is. 

Na haar miskraam brengt deze zwangerschap veel stress en angst en verdriet met zich mee. De datum dat ze normaal moest bevallen van haar tweede kindje nadert en nu is ze nog maar 13 weken zwanger. Met duizend vragen in haar hoofd en evenveel scenario's van hoe het verder kan lopen komt ze op consultatie samen met haar mama. Haar gevoel zegt dat er iets mis is, ze voelt veel stress en dat wil ze niet want dat is niet goed voor haar baby'tje maar ze kan de knop niet omdraaien. "ik moest normaal eigenlijk hoogzwanger zijn en rustig thuis zijn in plaats van met alle stress van het werk te zitten". 

Tranen vloeien en haar mama zit er begripvol bij. Moedigt haar aan om haar angsten te uiten en het verdriet toe te laten. Ik denk nog "amai wat een begripvolle lieve mama". 

En dan komt het allemaal boven bij de mama: "Sorry dat ik ween, ik vind dit heel moeilijk om haar zo verdrietig te zien, ik weet wat het is. Ik heb 4 miskramen gehad en 2 keer een kindje moeten afgeven op 6 maanden zwangerschap en 7 maanden zwangerschap. Ik ben blij om te zien dat ze nu al die extra steun krijgt maar het is ook moeilijk wetende dat ik dat nooit gehad heb. Van één kindje heb ik zelfs geen afscheid mogen nemen, ik heb dat nooit gezien. De dokter zei gewoon 'tis dood' en het werd weg genomen."

Ik ga op huisbezoek bij een mama die net haar 2e kindje op de wereld heeft gebracht. Haar eerste kindje is op 21 weken zwangerschap geboren en heeft dus nooit een kans gehad. Ze geraakte snel terug zwanger na haar verlies en is nu net bevallen van haar tweede, nog geen jaar na het verlies van haar eerste kindje. 

"Ik ben heel gelukkig maar ook eigenlijk boos, mensen bedoelen dat goed he maar ze verwachten nu precies dat ik geen verdriet meer ga hebben. Dat nu ik wel een kindje heb dat nog leeft, ik niet meer mag rouwen om het kindje dat ik verloren heb. Hoeze 'nu heb je toch wat je wilt?'? Dat is niet waar he, normaal moest ik nu 2 kindjes hebben."

Als je uw verhaal wil vertellen, doe dat dan. Er zijn altijd mensen die wél willen luisteren. Wil je uw verhaal niet vertellen en gewoon verder gaan met je leven? Prima, ik wens jou alle liefde en geluk toe! Maar laat ons elke verlieservaring erkennen en in de toekomst zorgpaden uitwerken voor ALLE ouders.