Verlies van een prille zwangerschap

In deze blog laten we een mama aan het woord die vroeg in de zwangerschap haar kindje verloor. De mama zelf wil graag anoniem blijven. Maakte jij hetzelfde mee en wil je graag een praten met een lotgenoot? Stuur ons dan een mailtje en dan brengen we jullie in contact.

De positieve test

11 oktober 2019 besloot ik een zwangerschapstest te doen. Hoewel ik me al enkele dagen 'anders' voelde, verwachtte ik er niets van. Ik dacht dat mijn lichaam me dingen wijs maakte omdat ik het zo graag wou. Je kan je wel voorstellen hoe verbaasd ik was toen het streepje tevoorschijn kwam. Ik was zwanger!

Ik maakte meteen een afspraak bij de huisarts om bloed te laten nemen. Zelden zo'n fijn doktersbezoek meegemaakt. Hij deelde meteen in de vreugde en gaf al allerlei brochures mee. Over risico's werd niet gesproken, ik stond er ook nog niet bij stil. ​

Na enkele dagen op onze roze wolk doorgebracht te hebben, begon het me te dagen dat er wel degelijk redenen zijn waarom zwangere koppels hun geluk pas na 12 weken met de buitenwereld delen. Nieuwsgierig en ongerust als ik ben, raadpleegde ik dokter Google. Doodsbenauwd werd ik van de cijfers die ik tegenkwam. 25% van alle zwangerschappen loopt mis, 1 op 4 koppels verliest hun kindje vroeg in de zwangerschap. Sindsdien ben ik geen seconde meer gerust geweest tot aan onze eerste echo. Gelukkig was deze perfect in orde.

Alles wat te zien moest zijn, was aanwezig en het hartje van ons kleintje klopte goed. Wat een heerlijk gevoel! De gynaecoloog vertelde er ook bij dat onze kans op een miskraam nu van 25% naar 3% gedaald was omdat we op 8 weken zwangerschap een goed kloppend hartje gezien en gehoord hadden. Vanaf dat moment kon ik eindelijk wat meer genieten van mijn zwangerschap en begon ik meer en meer vooruit te plannen en weg te dromen over de toekomst met ons drietjes. 

De grootouders het nieuws brengen

Onze ouders en beste vrienden brachten we al op de hoogte van onze zwangerschap. Zo'n ontzettend fijne en emotionele momenten, wauw! Het is ongelofelijk hoe gelukkig je anderen kan maken met het nieuws dat er een klein bengeltje op komst is. Om onze zwangerschap echt aan de buitenwereld te verkondigen, wilden we de 12 weken echo nog wel afwachten. Maar wachten duurt lang -heel lang- en we wilden zo graag ons kleintje nog eens bewonderen, dus maakten we een afspraak bij Ons Klein Geluk voor een prille echo. Ik was toen 9 weken en 4 dagen zwanger. De beleving hiernaartoe was helemaal anders dan onze eerste echo in het ziekenhuis. Zo zenuwachtig als we toen waren, zo rustig waren we nu. Ik voelde me nog steeds zwanger en had nergens last van. Zonder zenuwen, maar met gezonde spanning voor onze tweede ontmoeting, trokken we naar Herentals.​

Geen kloppend hartje meer

Vol goede moed begonnen we aan de echo. De goede moed maakte helaas al snel plaats voor angst toen het hartslagje wel heel lang op zich liet wachten. Helaas hebben we het nooit meer te zien gekregen. Van Ons Klein Geluk gingen we rechtstreeks naar de spoedafdeling van het ziekenhuis waar ik opgevolgd werd. Daar werd het vermoeden bevestigd, we waren ons kleintje kwijt. Ik kan niet beschrijven wat er toen door ons heen ging. Ergens drong het toch al wat door en werden we overweldigd door een intens verdriet. Anderzijds was er toch ook nog ongeloof en konden we het maar niet vatten, wouden we het maar niet vatten.​

De dagen die volgden, beleefden we in een roes. Van de gynaecoloog kreeg ik tabletjes mee naar huis die de miskraam op gang zouden brengen. Een vreselijk idee vond ik dat. Toch voelde ik ergens de drang om het vruchtje nog te zien. ​

Een paar uur na de eerste tabletjes kwam alles op gang, met hevige krampen en bloedverlies tot gevolg. Na het zoveelste toiletbezoek, zag ik aan de rand van het toilet iets wat op een grote bloedklonter leek, maar er toch anders uitzag. Iets in mij wist dat dit het vruchtje was. Ik nam het uit het toilet zodat ik het beter kon bekijken. Daar en op dat moment zag ik een klein mensje, ons kindje, in het vruchtzakje zitten. Nooit eerder had ik zoveel liefde en verdriet tegelijk gevoeld.

Verdriet en jaloezie

Nu we ons kleintje ontmoet hadden, kregen we het echt niet over ons hart om het zomaar weer in het toilet te gooien en door te spoelen. Geen haar op ons hoofd dat daaraan dacht. We lieten er een paar uurtjes overheen gaan om zo rationeel mogelijk te kunnen nadenken over hoe we afscheid wouden nemen. Die uren waren gevuld met tranen en intens verdriet. Uiteindelijk besloten we het op te bergen in een doosje en een plekje te geven in onze tuin. We schreven allebei nog een persoonlijk tekstje op papier en stopten dit bij in het doosje. We zochten een mooi plaatsje in onze tuin en de rest geschiedde...​

Vanaf dat moment leken alle emoties pas echt helder binnen te komen. Naast het immense verdriet, voelde ik ook een soort jaloezie over me heen komen. Ik vond het niet erg mooi van mezelf, maar ik was jaloers op elke zwangere buik en op elke kersverse ouder. Jaloers op het feit dat het bij hen wel gelukt was en bij ons niet. De cijfers liegen er niet om -25%- maar toch kende ik niemand in mijn omgeving die hetzelfde meegemaakt had. Het leek wel alsof alle vrouwen zonder problemen kinderen op de wereld konden zetten, behalve ik. Ik voelde me gewoon heel alleen hierin.​

Het taboe rond verdriet bij het verlies van een prille zwangerschap, hielp me daar ook niet in. Nog heel vaak wordt het weggeveegd als iets dat niet zo erg is omdat het kindje er nog niet 'echt' was en je nog niet zichtbaar zwanger was, maar voor ons was het al wel echt ons kindje. ​

De gynaecologe wou me een week na de miskraam opnieuw aan het werk laten gaan maar daar was ik echt nog niet aan toe, ik had echt nog meer tijd nodig. Met een klein hartje en bang om opnieuw niet begrepen te worden, ging ik dan maar naar de huisarts. Tot mijn verbazing had hij niet veel woorden nodig om te begrijpen dat het me echt nog niet ging. Zonder pardon schreef hij me nog een maand thuis. Ergens was ik enorm opgelucht, maar tegelijk voelde ik me ook schuldig en een aansteller. Ook al wist ik verdomd goed dat het voor mij echt voelde als een verlies, toch was ik geneigd om de meningen stroom van de samenleving te volgen en had ik het gevoel dat ik me 'aanstelde'. Ook hier miste ik een gesprek met iemand die hetzelfde meegemaakt had. Om ervaringen en gevoelens uit te wisselen, om even de bevestiging te krijgen dat het wel echt heftig en intens is om mee te maken en het oké is om er even echt van in de put te zitten.​

Uiteindelijk is het wel min of meer gelukt om me hierbij neer te leggen, maar nog steeds mis ik gesprekken met 'lotgenootjes'. Ik mis het om écht begrepen te worden. Ik heb wel nog steeds het gevoel dat ik me tegenover de buitenwereld moet verantwoorden voor waarom ik nog altijd niet opnieuw aan het werk ben, maar ik probeer het me niet teveel meer aan te trekken.​

Integendeel, momenteel ben ik heel blij dat ik nog even thuis ben. Met de afgelopen feestdagen was het weer even een heftige periode. Normaal gezien zouden we tijdens deze familiefeesten onze zwangerschap kenbaar maken aan de rest van onze families en vrienden. We hadden alles hiervoor ook al voorzien. Het spreekt voor zich dat elk familiefeest nu opnieuw een slag in ons gezicht was. Elke keer opnieuw die confrontatie met hoe mooi en gelukkig het had kunnen zijn, maar het nu niet meer is. Het is moeilijk om steeds opnieuw toneel te blijven spelen en te doen alsof we gewoon gelukkig zijn. Het lukt ons dan ook niet altijd om de tranen te bedwingen waardoor we soms met een smoesje het feestje wat eerder hebben moeten verlaten. Ik ben dus wel opgelucht dat ik naar mezelf geluisterd heb en niet te snel weer aan het werk ben gegaan, het is zo al even moeilijk genoeg.​

Opnieuw hoop, maar niet meer zorgeloos

In januari 2020 vlieg ik er weer opnieuw in. Een nieuw jaar, een nieuwe start, ook al moet ik mezelf hier soms even opnieuw van overtuigen. Ik hoop zo ongelofelijk hard dat 2020 het jaar wordt waarin we de kans krijgen om een zwangerschap van de daken te schreeuwen en zorgeloos gelukkig te zijn. Alhoewel, hoe graag ik het ook zou willen, ik vrees dat een nieuwe zwangerschap nooit meer zorgeloos zal zijn.